Η Ζωή Του Σπιτόσκυλου Στο Pierre

Το σπιτόσκυλο εξύπνησε κατά το μεσημεράκι σύμφωνα με την προσφιλή του συνήθεια και τέντωσε το γέρικο κορ (κενό) μί του ώστε να έρθει σε ξυπνητό μόουντ και εν συνεχεία πέρασε στο μπάνιο του μάστερ ώστε να κάνει το πρωινό του μποτέ. Εβγήκε στο ντάινινγκ ρουμ όπου η δούλα/ρομπότ είχε ήδη σερβίρει ένα λιτό πρωινό, το οποίο κατανάλωσε διαβάζοντας η-μέηλζ και τουήτς στο iPad και ανταλάσσοντας φωνήεντα με την σπιτοσκύλα, η οποία ως πρωινότερος τύπος είχε ήδη θρονιαστεί στο σαλόνι ξεφυλλίζοντας χάρτινα ιλουστρασιόν περιοδικά και χαζεύοντας το Food Network σε μια τηλεόραση τόσο μεγάλη που δεν μετριέται σε ίντσες αλλά σε πόδια, ίσως και σε γιάρδες.

Από τότε που το σπιτόσκυλο είχε μετακομίσει σε ετούτο εδώ το διαμέρισμα του ξενοδοχείου Pierre στην 5η Λεωφόρο του Μανχάταν, που του κόστισε μεν 12,5 εκατομμύρια ντόλαρζ (κι αλλο μισό για να του ξεπατώσει τους ασημένιους τοίχους και να του βάλει νέα έπιπλα, και άλλα εξ-εφτά χιλιάρικα το μήνα για κοινόχρηστα και φόρους) μα το άξιζε, είχε βουλιάξει σε μια ζωή ταυτόχρονα χαραχτηρισμένη ταυτόχρονα από μια εξωφρενική δημιουργικότητα και μια αδιανόητη τρυφηλότητα. Καθώς ξάπλωσε στην Eames αγκαλιά με το iPad, δίπλα στο παράθυρο που κοίταζε το Μετροπόλιταν και το Πάρκο beyond, σκέφτηκε για λίγο τους καημένους τους φανζ του πίσω στην Ελλάδα, κι ένα δάκρυ κύλησε, μα το σφούγγιξε ευθύς, γιατί η θωριά του θόλωνε και δεν μπορούσε να στοχεύσει αποτελεσματικά τα άνγκρη μπερτζ.

"Πού θα φάμε σήμερα;" ρώτησε η σπιτοσκύλα, και πετά πήγε να πει το γράμμα "Π".

"Όχι πάλι στο Per Se", είπε το σπιτόσκυλο, που λαχταρούσε γεύσεις πιο βρώμικες, κι έτσι έστειλε τη σκλάβα/ρομπότ να του φέρει σάντουιτς με παστράμι από το Katz. Μπορεί το διαμέρισμα να βρισκόταν στο φημισμένο ξενοδοχείο, και οπότε να είχε και καθαρίστριες και κονσιέρζ και απ' όλα, παρ' όλα αυτά το σπιτόσκυλο είχε διαπιστώσει ότι η αξία ενός ρομπότ δουλικού που κάνει τα θελήματά σου ακούραστα και χωρίς την ανάγκη για πολλές διευκρινήσεις και σούξου μούξου είναι ανεκτίμητη. Μετά θυμήθηκε ότι δεν είναι ακόμα η ώρα του φαγητού και τη φώναξε πίσω.

Το σπιτόσκυλο κοίταξε ξανά απ' το παράθυρο το πάρκο και τους ουρανοξύστες και το γαλανό ουρανό και αναρωτήθηκε: Γιατί του άρεζε τόσο να ζει εκεί με τη σπιτοσκύλα;

Μην ήταν τα μιλιούνια των ανθρώπων που συγκεντρώνονταν στην πυκνοκατοικημένη μητρόπολη, αθρώποι και σκύλοι απ' όλο τον κόσμο στουμπηγμένοι σ' ενα μακρόστενο νησί;

Αποκλείεται: Το σπιτόσκυλο έχει αλλεργία στην ανθρωπίλα, και η υπερβολική επαφή με το ανθρώπινο είδος του προκαλεί αναγούλα.

Μην ήταν, τότε, η αγορά, οι επαγγελματικές ευκαιρίες, οι ευκαιρίες για εξέλιξη κι ανέλιξη σε ετούτην την καπιταλιστική Μέκκα;

Μα όχι: Από τότε που το σπιτόσκυλο έφτασε στο σημείο να μπορεί να αγοράσει διαμέρισμα στην 5η Λεωφόρο δεν χρειαζόταν να απασχολείται με τέτοια πεζά πράγματα. Μπορούσε να δουλεύει με το μυαλό του κι ένα γκομπιούτερ οπουδήποτε, χωρίς να μπλέκει με μισθούς, ωράρια κι ανθρώπους.

Μπας και είναι η υπερπροσφορά κουλτούρας και η πλούσια nightlife του Μανχάταν, που είναι τίγκα στα θέατρα τα σινεμά, τα μπαρζ και τα κλαμπζ;

Προφανώς δε γνωρίζεις το σπιτόσκυλο και τη σπιτοσκύλα.

Μήπως το σπιτόσκυλο, ως connoisseur της γεύσης, απολαμβάνει τις πλούσιες γαστριμαργικές προκλήσεις της μεγαλούπολης;

Αυτό είναι αλήθεια, το σπιτόσκυλο και η σπιτοσκύλα απολαμβάνουν δεόντως τα φαγιά των πολυάριθμων ωραίων εστιατορίων της πόλης, μα κοίτα να δεις πρόβλημα: Ελάχιστα είναι στ' αληθινά consinstently καλύτερα από τις λιχουδιές που ετοιμάζει η σπιτοσκύλα στη τιτανοτεράστια custom made chef's kitchen της εδώ μέσα στο διαμέρισμα. Οπότε καλή η ποικιλία της Νέας Υόρκης, μα το σπιτόσκυλο θα τρώει καλά όπου κι αν είναι, οπότε όχι, δεν είναι αυτό.

Μήπως τότε είναι θέμα shopping; Μήπως το σπιτόσκυλο και η σπιτοσκύλα αλωνίζουνε τα Μπλουμινγκντέλια και τα Σαξ και τα Μπάρνηζ καταναλώνοντας με λύσσα;

Το μόνο πράγμα που ψωνίζει με συνέπεια το σπιτόσκυλο είναι βρακιά και κάλτσες από το Century 21 και gadgets. Μα καλά, δεν το γνωρίζεις καθόλου;

Μήπως τότε φταίει η αρχιτεκτονική; Μήπως το σπιτόσκυλο τραβιέται προς τα όμορφα χτίρια, τα μακρόστενα και τα περίτεχνα, όπως η μύγα στο σκατό;

Αυτό ναι, ως ένα βαθμό ισχύει, μα μετά την 50η τιγκαρισμένη κάρτα της SLR η επίδραση όλης αυτής της ομορφιάς (που είναι και σποραδική, όχι απανταχού παρούσα), χάνει λίγη απ' την ισχύ της. Λέγεται "εξοικείωση του υποδοχέα" το φαινόμενο, ψάχτο.

Τότε; Γιατί;

Το σπιτόσκυλο διαπίστωσε ότι είχαν περάσει δυο ώρες καθώς τα σκεφτότανε όλα αυτά. Γύρισε κι ατένισε το διαμέρισμα του Pierre, μικρό μα κομψό και πολυτελές, και μετά κοίταξε τη σπιτοσκύλα που είχε σκεφτεί ακριβώς το ίδιο.

"Σπιτοσκύλα τα μαζεύουμε", της είπε. "Πώς σου ακούγεται η Χαβάη;"

UPDATED διευκρίνηση: Αντιλαμβάνεσαι προφανώς, σπιτοσκυλοφάν, πως τα παραπάνω είναι προϊόντα της οργασμικής φαντασίας του σπιτόσκυλου, και όχι μια ακριβής καταγραφή της καθημερινότητάς του. Το κατάλαβες. Ε;

Περισσότερη Νέα Υόρκη εδώ.

φωτογραφίες via luxist

Διαφήμιση 300×250 Google